De Rayton Fissore Magnum: Italiaanse top-SUV voor de Purosangue
Dikke, dure SUV’s zijn over het algemeen meer het terrein van Duitsers, Engelsen en Amerikanen dan van Italianen. Dat is niet zo gek, want het Italiaanse landschap leent zich ook meer voor wat compactere, wendbaardere auto’s. De belastingregels van het land werkten meestal ook niet mee. Onder druk van de wereldwijde vraag zijn er de laatste jaren toch heel wat Italiaanse SUV-achtigen verschenen, zeker ook in de hogere segmenten. De Alfa Romeo Stelvio, Maserati Levante en Lamborghini Urus zijn bekende voorbeelden, maar sinds kort is de Ferrari Purosangue zonder twijfel de koning van dit genre. Als we negeren dat Ferrari ontkent dat dit een SUV is, tenminste…
Er is echter één Italiaanse top-SUV die veel minder vers in het geheugen ligt, maar toch echt tot het topsegment mag worden gerekend. Deze auto is volgens de overlevering zelfs specifiek bedoeld als antwoord op de eerste Range Rover, de auto die breed gezien wordt als de eerste luxe-SUV ooit. Dit antwoord was de Rayton-Fissore Magnum en dat roept al meteen een heleboel vragen op, bijvoorbeeld omdat er geen enkel uit de autowereld bekend woord in die namenbrij zit. Rayton-Fissore ontsproot in de jaren 70 uit Carrozzeria Fissore, één van de vele Italiaanse carrosseriebouwers.
Uno of BX?
De Magnum verscheen in 1985. Riant na de Range Rover, maar alsnog was deze vreemd ogende auto zijn tijd in veel opzichten (heel) ver vooruit. Zo was aan de buitenkant al duidelijk dat het accent hier veel minder dan bij de Range Rover op terreineigenschappen lag, wat voor een hoogpotige auto in die tijd nog echt bijzonder was. De auto kreeg een vijfdeurs carrosserie mee met relatief kleine wielkasten, veel glas en een opvallend schuin aflopende neus, een vorm die in de basis nog altijd vrij modern oogt. Zeker aan de achterkant doet de Magnum wel wat aan de Fiat Uno denken, wat niet de beste associatie is voor een auto die vooral duur, stoer en indrukwekkend moet zijn. De achterlichten lijken zelfs afkomstig van de Uno, maar komen stiekem van de Citroën BX. Om dat te maskeren, werd aan de onderzijde een rode, reflecterende rand toegevoegd.
De koplampen van vroege exemplaren komen vermoedelijk uit de onderdelenbak van bedrijfswagenbouwer Iveco. Dat is ook waar de Rayton-Fissore zijn chassis en aandrijflijn van leent, maar vanbinnen is van die bedrijfswagen-basis helemaal niets te merken. Met vele hectares leer en hout doet dit binnenste enigszins denken aan dat van de Maserati’s uit die tijd. Dat de afwerking hier en daar vrij amateuristisch overkomt, onderstreept dat alleen maar. Dit binnenste maakt onmiskenbaar duidelijk hoe de Magnum was bedoeld: als een echt luxeproduct, maar dan op hoge poten. Precies zoals we dat tegenwoordig graag zien, dus!
V8
LaForza
Zoals dat vaak gaat bij pioniers, werd de vreemd ogende SUV bepaald geen succes. Toch hield hij het opmerkelijk lang vol. Volgens Wikipedia zijn er tussen 1985 en 1998 zo’n 6.000 gebouwd, met verschillende vier- en zescilinder benzine- en dieselmotoren. Die kwamen van Fiat, maar ook van Alfa en BMW. Het Italiaanse luxepaardje maakte zelfs de overstap naar de VS en werd daar in 1989 gelanceerd als ‘LaForza’. De Amerikanen lieten zich niet afschepen met zespitters en dus werd er speciaal voor de Amerikaanse markt een V8 van Ford gemonteerd. Later volgde nog een V8 van General Motors en met meerdere facelifts en andere updates hield deze unieke auto het naar verluidt nog tot 2003 vol. In dat jaar was de Range Rover allang een begrip en was het segment der luxe-SUV’s ook omarmd door Lexus, Mercedes en BMW, waardoor er kennelijk geen ruimte meer was voor de eigenzinnige Italianen.
